Να σου πλέξω ένα κασκολάκι μούρλια

Κρυώνεις μάνα μου; Να σου πλέξω γω κασκολάκι σένιο να το τυλίγεις στο μεταξένιο λαιμουδάκι σου και να ζεσταίνεσαι; Δε θα σου πλέξω όμως από τα κασκόλ που ξέρεις, όχι, θα σου πλέξω από τα άλλα τα κραφτιβιστικά, από εκείνα που κάθε θηλιά είναι και μια καταγγελία για την κενονία την άτιμη.

Βέβαια το αιώνιο πρόβλημα με το πλέξιμο είναι ότι στο τέλος καταλήγεις πάντα να κυνηγάς το κουβάρι. Τρέχει το άτιμο δεξιά κι αριστερά και κυλιέται και κατάχαμα και βρομίζει. Δε σκάω όμως γι΄αυτό γιατί υπάρχει λύση. Έχω μία φιλενάδα από το Οστρέλια, πλέκτρια κι αυτή σαν κι εμένα που για να μην της φεύγει το κουβάρι το σφηνώνει μέσα στη γαλοπούλα της. Όχι βρε τη γαλοπούλα τη χριστουγεννιάτικη, την άλλη τη γαλοπούλα τη -γεννιάτικη σκέτο. Τη δικιά της γαλοπούλα.

Βέβαια η Κάση το κάνει και για έναν άλλο λόγο. Είναι  καλλιτέχνιδα, art performer και μεγάλη κραφτιβίστρια (θα σε πω ρε τι σημαίνει αυτό, λύσαξες!) και το κάνει δημόσια αυτό το πράγμα, να πλέξει δηλαδή μέσα από τη γαλοπούλα της, για να διαμαρτυρηθεί για τη βία κατά των γυναικών και τον γενικότερο σεξισμό που μας περιβάλλει.

Ναι, ναι χιπεστεριά μεγάλη σε λέω. Βέβαια πολλοί την κράζουν για αυτό το πράγμα την καημένη, και στο φατσοβιβλίο όλο άσχημα πράγματα της λένε, αλλά εκείνη δεν πτοείτε, παίρνει τα κακά τα λόγια και τα εκτυπώνει πάνω σε κασκόλ πάλι και τα κάνει πανό.

Τι είπες; Δεν στέκει καλά στα μυαλά η φιλενάδα μου; Ότι χρησιμοποιεί σαν πρόφαση τον φεμινισμό της για να τραβήξει την προσοχή του κοινού; Τι να σε πω; Είναι δύσκολα πράμα να είσαι καλλιτέχνης και το μεροκάματο δε βγαίνει εύκολα. Εγώ αν με ρωτάς δε θα το κανα κι ας είμαι κραφτιβίστρια.

Άντε κι επειδή φαγώθηκες καφτιβισμός βγαίνει από το λήμα craftivism και είναι παρακλάδι του ακτιβισμού που χρησιμοποιεί σαν μέσο έκφρασης και διαμαρτυρίας τις παραδοσιακές οικιακές τέχνες, πλέξιμο, κέντημα και τα συναφή. Η κεντρική ιδέα πίσω από αυτό το είδος του ακτιβισμού είναι αμφίσημη. Από τη μια καταγγέλλει το καπιταλιστικό σύστημα της μαζικής παραγωγής αγαθών και της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου δυναμικού μέσω της φτηνής εργασίας και από την άλλη καταγγέλλει τον σεξισμό εις βάρος των γυναικών. Καθώς τα εργόχειρα ήταν για αιώνες το σύμβολο του οικιακού εγκλεισμού της γυναίκας και δείκτης της μικρής προσβασιμότητας της, στην εκπαίδευση η ανάδειξη όλων των χειρωνακτικών οικιακών εργασιών σε ένα είδος δημοφιλούς δημιουργικής απασχόλησης αλλά και τέχνης, εξυψώνει αισθητά το ρόλο και τη θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Και συμπληρωματικά κάθε προσπάθεια ενίσχυσης της μικρής παραγωγής από ομάδες ανθρώπων που το κάνουν με αγάπη και μεράκι, ορθώνει σθεναρά ανάστημα στον καπιταλισμό που μας θέλει όλους άβουλους εργάτες και καταναλωτές.

Αυτά τα ολίγα και τα συμπεράσματα δικά σας.

''άνθρωποι του Θεού'' και ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Είδε κι απόειδε ο ''άνθρωπος του Θεού'' τα αίσχη της κοινωνίας και κατέβηκε στην πηγή του κακού, στη Μύκονο για να αγιάσει τον τόπο.

 ''Ώιμε, τα ύστερα του κόσμου! Γέμισε ο τόπος από κίναιδους και θα ρίξει ο Θεός φωτιά να μας κάψει!'' 

Άναψε το θυμιατό του λοιπόν ο πάτερ και πήρε σβάρνα όλα τα σοκάκια της Μυκόνου.

Σε ένα από αυτά τα έξαλλα τα μέρη, τον βλέπει μία τρανς και του λέει:

"Πστ καλέ εσύ! Εσύ, εσύ η ψηλή με το μαύρο το ριχτό και το μούσι! Καλέ το τσαντί σου πήρε φωτιά!''

                                                                                                 (παλιό κλασικό ανέκδοτο)

Κι αφού από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, εμένα αυτό το ανέκδοτο μου φαίνεται πέρα για πέρα ρεαλιστικό γιατί πολλοί ''άνθρωποι του Θεού'' μόνο με καρναβάλια μοιάζουν πια.

Φιέστες με διάσημους για επίδειξη αγαθοεργίας, κουκουλώματα βιασμών, ρατσιστικά παραληρήματα.

Μια φορά κι έναν καιρό που λέτε τα έπαιρνα πολύ τοις μετρητοίς όλα αυτά και έχανα την πίστη μου. Πλέον δε τους χαρίζω το Θεό μου. Ο Θεός δεν είναι τσιφλίκι κανενός και όσοι θέλουν να μας επιβληθούν σαν άγιοι και σπουδαίοι να κάτσουν στο στασίδι τους. Φταίμε όμως κι εμείς που χωριζόμαστε σε δυο στρατόπεδα, σε αυτούς που σαν στραβάδια κρεμόμαστε από το στόμα τους και σε αυτούς που απογοητευόμαστε και τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι.

Δε βράζουν όμως όλοι στο ίδιο καζάνι και δε χρειάζεται κανείς να είναι πιστός για να συμπαθήσει αυτό το χαμόγελο,

ή να συγκινηθεί με αυτό το πρόσωπο 

Η ανθρωπιά πάντα θα έλκεται από την ανθρωπιά, ανεξαρτήτως θρησκείας, πίστης, καταγωγής. Κι η ανθρωπιά είναι αυτή που μας κάνει όλους συντρόφους κι αδερφούς.

Αλλά επειδή πάντα μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, εν έτη 2016 έχουμε κι εμείς τη δύναμη να τα αλλάξουμε όλα αυτά. Πώς; Μα με το να διαλέγουμε και να επιβραβεύουμε εκείνους που κάνουν τη διαφορά (από όλα τα μετερίζια) και κοντά τους να γινόμαστε κι εμείς καλύτεροι άνθρωποι.

 

θα πάρω την τσίχλα να στην κολλήσω στα μαλλιά

  Οκ ναι χρησιμοποιώ αστικό λεωφορείο, γιατί όχι παρακαλώ; Πες το αφραγγία, πες το οικολογική συνείδηση, πες το αστική κουλτούρα, όπως σκατά θέλεις να το πεις πες το! Εσύ όμως όταν το χρησιμοποιείς, συνειδητοποιείς ότι μπαίνεις σε δημόσιο μέσο και δεν είσαι στο σπίτι σου;
  Ναι μη κάνεις την ανήξερη, για εσένανε μιλάω που μασάς την τσίχλα σου σαν το μηρυκαστικό και μου αρχίζεις τα κλατς και τα κλουτς! Και το ξέρεις πως είσαι γυναίκα γιατί οι άνδρες ευτυχώς δεν το ασκούν ακόμα αυτό το σπορ. Και για να έχουμε και το καλό ερώτημα, στο σπίτι όταν είσαι τι σου λένε; Τι ωραία που μασουλάς καλή μου; Μη μου πεις ότι φοβούνται να σου κάνουν παρατήρηση.

  Οκ μπορεί να είσαι ξήγα άτομο και να σε έχω πάρει από τα μούτρα, μα συμπάθα με κι εμένα την ταλαίπωρη, αν είχα τη ζωή μου στρωμένη και το κεφάλι μου ήσυχο θα έμπαινα στο αστικό; Όχι σε ρωτώ θα έμπαινα στο αστικό; Θα έπαιρνα την κουρσάρα μου, θα άνοιγα και το στέρεο στο φουλ να παίζει τα ωραία του και θα μασούσα κι εγώ την τσιχλίτσα μου. Αλλά αφού πρέπει να εξυπηρετηθώ με το ταπεινό το αστικό θα λουφάξω στη γωνίτσα μου και θα ζητήσω να λουφάξεις κι εσύ και να σεβαστείς και τα αυτάκια μας.

Λίγα λόγια για την αναποδιά μου

Στραβός είναι ο κόσμος ή στραβά τον κοιτάω εγώ; Αυτό μπορεί και να μη το μάθω ποτέ. Αν με αντιπαθήσεις γι΄αυτά που θα σου πω μάλλον θα είναι για καλό. Αν πάλι με συμπαθήσεις σημαίνει πως έχεις φτάσει κι εσύ στο αμήν και έχεις σκάσει με όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου.

Δεν ξέρω αν θα τα πάμε καλά κι ούτε έχω το φιζίκ του ατόμου που αρέσκεται να κοντράρεται με όλους. Το μόνο που ξέρω, είναι πως στη ζωή δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με το να είμαστε καλοί με όλους και να χαϊδεύουμε αυτιά. Κάπου, κάπου πρέπει να γινόμαστε και λίγο δυσάρεστοι.

Ναι η Ανάποδη είναι γυναίκα με πολλά αποθέματα αναποδιάς και σατυρικής διάθεσης.

Γελάστε μαζί μου, θυμώστε, τσατιστείτε, προβληματιστείτε. Μα πάνω από όλα ξεσκάστε!