Είδε κι απόειδε ο ''άνθρωπος του Θεού'' τα αίσχη της κοινωνίας και κατέβηκε στην πηγή του κακού, στη Μύκονο για να αγιάσει τον τόπο.
''Ώιμε, τα ύστερα του κόσμου! Γέμισε ο τόπος από κίναιδους και θα ρίξει ο Θεός φωτιά να μας κάψει!''
Άναψε το θυμιατό του λοιπόν ο πάτερ και πήρε σβάρνα όλα τα σοκάκια της Μυκόνου.
Σε ένα από αυτά τα έξαλλα τα μέρη, τον βλέπει μία τρανς και του λέει:
"Πστ καλέ εσύ! Εσύ, εσύ η ψηλή με το μαύρο το ριχτό και το μούσι! Καλέ το τσαντί σου πήρε φωτιά!''
(παλιό κλασικό ανέκδοτο)
Κι αφού από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, εμένα αυτό το ανέκδοτο μου φαίνεται πέρα για πέρα ρεαλιστικό γιατί πολλοί ''άνθρωποι του Θεού'' μόνο με καρναβάλια μοιάζουν πια.
Φιέστες με διάσημους για επίδειξη αγαθοεργίας, κουκουλώματα βιασμών, ρατσιστικά παραληρήματα.
Μια φορά κι έναν καιρό που λέτε τα έπαιρνα πολύ τοις μετρητοίς όλα αυτά και έχανα την πίστη μου. Πλέον δε τους χαρίζω το Θεό μου. Ο Θεός δεν είναι τσιφλίκι κανενός και όσοι θέλουν να μας επιβληθούν σαν άγιοι και σπουδαίοι να κάτσουν στο στασίδι τους. Φταίμε όμως κι εμείς που χωριζόμαστε σε δυο στρατόπεδα, σε αυτούς που σαν στραβάδια κρεμόμαστε από το στόμα τους και σε αυτούς που απογοητευόμαστε και τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι.
Δε βράζουν όμως όλοι στο ίδιο καζάνι και δε χρειάζεται κανείς να είναι πιστός για να συμπαθήσει αυτό το χαμόγελο,
 | |||
Αλλά επειδή πάντα μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, εν έτη 2016 έχουμε κι εμείς τη δύναμη να τα αλλάξουμε όλα αυτά. Πώς; Μα με το να διαλέγουμε και να επιβραβεύουμε εκείνους που κάνουν τη διαφορά (από όλα τα μετερίζια) και κοντά τους να γινόμαστε κι εμείς καλύτεροι άνθρωποι.
